quranthartheel

بطور كلي حروف را از مخرج تلفظ به چهار دسته تقسيم

نموده اند :

۱- حروف حلقي كه از داخل حلق گفته مي شوند و عبارتند

از ( ه ء ع غ ح خ )

 2- حروف فمي كه از داخل دهان گفته مي شوندوعبارتند از

( ت ث ج د ذ ر ز س ش ص ض ط ظ  ق ك ل ن ي )

 3- حروف شفي كه لبها در تلفظ آنها دخالت دارند و آنها

عبارتند از ( و ف ب م )

 4- حروف خيشوم كه از بيني

و فضاي دهان ادا مي شوند و عبارتند از نون و ميم ساكنه .

 تذكر براي تلفظ صحيح هر حرف و شناختن مخرج آن

مي توان همزه مفتوحي بر سر آن حرف در حالي كه

ساكن باشد در آورد و تلفظ نمود مانند اَخ اَغ اَز اَل

 

 

لب	دندان	دهان	حلق
ب ف م و	ث ا	ذ ج ص ك ل ض ز س ت د ر ش ن ي ط ظ	ق خ غ ح ع ء ه

رموز غیر وقف

قسمت دوم – رموز مختلف ديگر كه مربوط به وقف نيست

1-    (بم ) و ( ب م ) در مورد قلب به ميم مي باشد

2-( ن ) علامت اظهار نون مي باشد

 3- ( ّ ) رمز ادغام در يرملون مي باشد و اين تشديد روي

حرف اول كلمه وقتي صحيح و مجاز است كه روي نون

 قبل از آن علامت سكون گذاشته نشده باشد مانند يَكُن لَّهُ

 4- ( ف ) بمعني اخفاء مي باشد كه توضيح اين موارد در

قاعده دهم گفته شد.

تذكر :(ع) بمعني ركوع مي باشد

كه چون از زمان خليفه دوم در بين عامّه معمول شده كه ماه

مبارك رمضان هر شب يكصد ركعت نماز نافله (تراويح) به

 جماعت بخوانند ( كه البته نماز نافله را به جماعت خواندن

 ازنظر شيعه بدعت است ) قرآن را به هزار قسمت تقسيم

نموده و پس از قرائت حمد در هر ركعت ₁₀₀₀/¹ قرآن را

خوانده و به ركوع مي روند كه با هزار ركعت نماز تمام

 قرآن نيز خوانده شده باشد و مبناي تقسيم براي هر قسمت ،

تمام شدن داستان و ياقضيه و يا حكمي بوده است كه گاهي

كمتر از ده آيه و گاهي بيشتر از ده آيه مي باشد . و براي

همين منظور در بعضي قرآنها در اول هر سوره تعدادركوع

هاي آن را ذكر نموده اند.پس اينكه بعضي ها ( ع ) رامخفف

عشر بمعني ده آيه گرفته اند و مي گويند كه چون در قرآن

شماره گذاري نبوده وپس از هر ده آيه ( ع) مي گذاشته اند

صحيح بنظر نمي رسد.

رمزهاي وقف

بنا بر وقف هاي مذكور رموزي كه در آخر بعضي كلمات در

 قرآن گذاشته شده بدين قرار است

1-( م ) بمعني وقف لازم كه اگر وقف نشود موجب فسادمعني

 مي شود مانند آخر آيه هفتم از سوره حشر وَاتَّقُواالَّلَه اِنَّ اللّهَ

 شَدِيدُ العِقاِب م(7 ) لِلفُقَراءِالمُهاجِرِينَ اَلَّذِيَن اُخرِجوا مِن دِيارِهِم 

2– ( ط ) = وقف مطلق كه وقف بر آن خوب است نزد همه

قراء و در موارد وقف تام مي باشدوتفاوتش با رمز قبلي آنست

كه اگر وقف هم نشود در معني فسادي پديد نمي آيد

3- ( ج) = وقف جايز كه وقف بر آن بهتر است 4- (ز) =

وقف مُجّوَّز كه وقف نكردن بهتر است 5- (ص) = وقف

مُرَخَّص در موردي است كه آيه طولاني باشد و نفس براي

تلاوت تا آخر آيه و يا محل مجاز وقف نرسد به كلمه اي كه

(ص) روي آن گذاشته شده مي توان وقف نمود كه اگر بتوان

وقف ننمود بهتر است البته اين غير از وقف اضطراري است

6- (لا) = وقف جايز نيست كه اگر وقف شود معني فاسد مي

شود و در مورد وقف قبيح مي باشد

تذكر : علاوه بر شش رمز ياد شده كه رموز (سَجاوَندي ) نام

دارد رموز ديگري هم هست كه يادآور مي شويم

7- (ك) = كذلك ( همچنين ) يعني هر حكمي كه براي كلمه

قبلي از رموز وقف بوده براي اين كلمه نيز هست

 8– (قف)= م

9- (قلي) = وقف اولي و بهتر مي باشد = ج

10- (قفه)

11- ( س)

12- (سكته) هر سه بمعني آنكه اندك توقفي بايد كرد بدون قطع

نفس كه اگر نفس قطع شود بايد بلافاصله جمله بعدي خوانده

شود و يا از قبل اعاده گردد.

13- (ق)  قيل يعني بنظر بعضي قراء بايد وقف شودواتفاقي

نيست

 14- (قلا) بنظر بعضي از قراء نبايد وقف شود 15- (صل) 

وصل كن يعني نبايد وقف شود= لا 16- ( جه) يعني وجهي

براي وقف نيست پس بايد به وصل خواند

 17- (صلي) الوصل اولي = ز

 18- ( معا) (سه نقطه                سه نقطه ) مُعانِقَة و

معني آن اين است كه اگر در اولي وقف شود در دومي

نبايد وقف كرد مانند

ذلِكَ الكتابُ لَارَيب سه نقطه فِيهِ  سه نقطه هُدَي لِّلمُتَّقِينَ

كه اگر بعد از لَارَيبَ وقف شود بعد از فِيهِ ديگر نبايد

وقف نمود.